Monica Frassoni, lid van de comittee, legt uit dat na een bijeenkomst met Zuid-Europese groene partijen duidelijk werd dat het nuttig zou zijn verder van gedachten te wisselen over het onderwerp ‘groenen in een coalitie’.
Een Griekse parlementariër legt uit hoe het de Griekse groene partij is bevallen om onderdeel te zijn van een door Syriza geleidde coalitie. Deze samenwerking geeft de Griekse groene partij de gelegenheid doelen te bereiken die anders onbereikbaar zouden zijn gebleven. Van essentieel belang zijn gezamenlijke waarden waarbij men niet moet wachten op een ideale match. Probleem is alleen dat de media, en daarmee het publiek, geen onderscheid maakt tussen de Groenen en Syriza. De EGP was geen voorstander van deze coalitie omdat er gevreesd werd dat Syriza de Groenen zou overweldigen. Het voordeel van een coalitie van 3 partijen, zoals nu in Griekenland bestaat, is dat moeilijke beslissingen met 2-1 meerderheid genomen kunnen worden. Communicatie binnen alle lagen van de Groene partij is van groot belang om zeker te stellen dat de neuzen dezelfde kant opstaan. Het is makkelijker om altijd langs de zijlijn kritiek te hebben dan de plicht te aanvaarden zelf oplossingen te bedenken.
Een lid van een Oost-Europese Groene partij stelt aan de orde dat coalitievorming al voor de verkiezingen bittere noodzaak is, gezien de opkomst van populistische autoritaire partijen. Ook geeft hij aan dat de Servische Groenen door de EGP, naar zijn mening ten onrechte, fel bekritiseerd werden toen zij een coalitie aangingen maar dat verkiezingen in toenemende mate een kwestie van twee machtsblokken zijn geworden dus dat dit de enige manier is om invloed te hebben.
De Spaanse Groenen zijn de verkiezingen aangegaan met een lijstverbinding met Podemos. Zo’n coalitie is essentieel wanneer men invloed wil houden in het parlement en andere instituties. De uitdaging is hoe in zo’n coalitie het groene profiel naar voren kan komen.
Ook de Ierse Groenen hebben positieve ervaringen overgehouden aan hun coalitie met de Ierse onafhankelijkheidspartij. Hun beslissing om deze coalitie aan te gaan is ingegeven door de plicht om iets te doen aan klimaatverandering en bedreiging van ecologie. De Ierse Groenen beschouwen het als een plicht om deel te nemen aan een regering om zo te proberen invloed daarop uit te oefenen, ook als dat later zetelverlies betekent. In de praktijk betekent dit het zoeken naar de balans tussen groene waarden en het willen veranderen van de status quo.
Een Franse parlementariër geeft aan dat Marine le Pen, en personen zoals zij, zich als anti-systeem presenteren aan mensen met weinig keuzemogelijkheden. De Groenen zijn het aan zichzelf verplicht duidelijk te maken dat er een alternatief voor een dergelijke keuze/partij is. De Oostenrijkse Groenen zijn, als gevolg van de opkomst van de FPÖ, ook in toenemende mate gedwongen tot coalitievorming en zijn onderdeel van 6 van de 9 regionale regeringen/coalities.
De Luxemburgse Groenen zitten ook in een coalitie met 2 andere partijen. Op een vraag uit de zaal of er (vooraf) rode lijnen waren bij de coalitiebesprekingen c.q. niet-onhandelbare onderwerpen, antwoordde de afgevaardigde van de Luxemburgse Groenen dat dergelijke rode lijnen beteken dat je de coalitie opblaast en dat die er dus niet zijn. Daarbij helpt dat de Groenen in Luxemburg een centrum-linkse partij zijn met weinig grote onderlinge verschillen, omdat de meer “fundamentalistische” partijleden al jaren geleden zijn vertrokken.
De Ieren geven aan dat zij het verzamelen van ‘good practices’ ten aanzien van Groene partijen in een coalitie zouden toejuichen, en dat het noodzaak is te accepteren dat verandering niet revolutionair maar stapje voor stapje gaat. De Griekse parlementariër concludeert met de noodzaak om ook goed voor ogen te houden wat het alternatief is voor coalitievorming en hoe aantrekkelijk dat is.